|
|
Zaterdag 2 juli 2005
Deze dag is echt heel erg goed begonnen. Ik moest weliswaar lang wachten op mijn bad, maar dit bad was echt helemaal top!
Kennelijk gaan twee andere brulapen vandaag weg, want die werden eerst geholpen. Mama had helemaal geen aandacht voor mij,
omdat ze het baden van die andere apies zat te bewonderen. Dit badje was kleiner en het voelde een beetje als het binnenbad, waarin ik zo lang gewoond heb.
De zuster noemde het een tummytub en ze was er zelf helemaal entousiast over en ze vertelde mama wat ik er zo leuk aan vond.
Nou sis, dat maak ik zelf wel uit! Al moet ik wel toegeven dat het een heelrijk gevoel was, jammer dat ik er al zo snel weer uit moest.
Ik hoorde mama zeggen dat ze er thuis ook een heeft. Hoezo: ook? Tijdens het eten na het bad vertelde mama mij dat we waarschijnlijk naar huis mochten.
Naar huis? Thuis? Zijn we hier niet thuis dan? Ik ben helemaal in verwarring. Mama gaat me schijnbaar meenemen naar een plek die ze thuis noemt. Wil ik dat wel?
Papa komt ons zo halen, laat ze weten. Hey, betekent dat dat we toch
bij papa (gaan) wonen? Dat zou wel leuk zijn, ik vind papa wel ok
namelijk. Die wil ik wel vaker om mij heen hebben. Zou iedereen
meegaan naar huis? Die andere twee gaan ook naar huis, maar die zijn
al weg. Zouden ze de boel voor mij aan het versieren zijn? Ik heb
inmiddels wel benieuwd. Het is een rommeltje in het ziekenhuis, ik heb
van mama wel een heel stoer rood-wit pak aangekregen en even later
verschijnt papa. Hij wurmt me onhandig en een klein stoeltje en alsof
dat nog niet erg genoet is, snoert hij me daarin ook nog vast. Tjonge,
papa is zeker bang dat ik wegloop ofzo. Mama heeft schijnbaar geen zin
meer om hier te blijven, want die rent zo ongeveer de deur uit. Ze
gaan naar een heel kleine ruimte en drukken daar op een knopje. Zou
dit thuis zijn? Nee, want even later gaat de deur alweer open en lopen
we verder. In een heel grote ruimte gaat mama op een stoel zitten en
ik blijf bij haar. Ze praat sussend tegen me. Dat moet ook wel, want
ik zit nog steeds vastgebonden in dat achterlijke stoeltje en als dat
no glang zo blijft, ga ik maar eens flink gillen, want ik heb
inmiddels wel begrepen dat als je maar flink veel herrie maakt, dat
mama en papa dan schrikken en iets met mij gaan doen. Wat me dan
opvalt is dat zij zelf bijna niet gillen, maar rustig praten. Ik heb
geen idee wat ze allemaal brabbelen, alleen de ene keer is het
ongeduldig, danweer lief, soms sussend, zoals nu. Daar is papa weer,
hij loopt met mij naar buiten.
lees meer
|
|