|
|
Woensdag 22 juni 2005
Vervolg
Het lijkt mij dat de gel zijn werk
doet. Misschien ook niet, ik heb dit niet eerder meegemaakt, wat weet ik nou? In de middag word ik steeds onrustiger, de pijn wordt
heftiger. Op een bed liggen is geen goed idee en na een uur of twee
heb ik werkelijk alle hoeken en gaten van de gang gezien, de foto's
van de verpleegkundigen uitgebreid bestudeerd, alle geboortekaartjes op het prikbord meerdere malen
gespeld. Michiel heeft om drie uur gebeld dat hij onderweg gaat, als
hij om half vijf niet binnen is, word ik nog onrustiger, ik zou nu wel
enige steun kunnen gebruiken. Pas rond kwart over vijf kom thij de
gang op. Met de tranen in mijn ogen sta ik hem toe te spreken. Ik zie
de schok in zijn ogen: is het begonnen? Ik weet het niet, maar mijn
gevoel vertelt mij van wel. Pas in de avond vindt men het nodig om
mijn klaagzang te controleren met een ctg. Dat bevestigt mijn
geweegklaag: de weeën zijn behoorlijk heftig, dus wordt de
verloskundige erbij gehaald. Die gaat eens even kijken hoe her er voor
staat. Amper onsluiting: "Gaat u maar rustig slapen, morgen zal de
dokter besluiten of er meer gel nodig is", luidt haar boodschap. Rustg
slapen? Ik word boos. Hoe kan ik nou rustig slapen als ik elke vijf
minuten betergd wordt door een dergelijk pijn. Nou vooruit, ik kan een
pijnstilling krijgen. Als Michiel om elf uur vertrekt doe ik mijn best
om rustig in te slapen, de pijn van de weeën te negeren. Kennelijk is
het nog niet zo heel heftig, want ik maak me nog druk over het feit of
ik al dan niet een aansteller ben.
lees meer
|
|