|
|
Donderdag 23 juni 2005
VervolgJe
bent echt, je bent af, je bent wonderschoon. Alle cliché's betreffende
het moederschap worden bewaarheid. In periodes van grote emoties
lijken alle cliché's werkelijkheid te zijn. Ik tracht het gevoel in
dicht te vangen, maar kan niet anders dan de klassieken navolgen. "Zie
je, ik hou van je...", Gorter spookt door mijn hoofd. Ooit zal ik ze
allemaal voor je lezen, die prachtige gedichten. Zoveel gedachten,
zo'n groot gebrek aan passende woorden. In mijn ogen ben je niet
minder dan perfect.
Michiel kan niet meer, die is helemaal op. Zijn ogen staan op hol als
hij terug komt van buiten. Hij heeft zijn familie gebeld, net als ik.
Nu zitten we samen te sms-en. Iedereen die er toe doet en die het wil
weten, krijgt het te horen: wij zijn de ouders van het mooiste kind.
We zitten naast elkaar, elk op ons eigen eiland, niet in staat een
fatsoenlijk gesprek te voeren. Ik lijk wel aan mijn vijftiende portie
energie te zijn begonnen, daar waar Michiel steeds verder weg zakt.
Als hij uiteindelijk besluit om naar huis te gaan, maak ik me zorgen
of hij het huis wel heelhuids zal bereiken.
Een verpleegkundige vindt jou zo bleek en laat de
kinderarts komen, je wordt weer gecontroleerd en weer helemaal perfect
bevonden. Wat een gezeur, allemaal. Kunnen ze ons niet met rust laten.
Ineens ben ik moeder. Als jij wakker wordt, mag je
eten. Je doet het eigenlijk meteen goed, maar wat had ik ook anders
kunnen verwachten van zo'n perfect meisje. Mijn beide kamergenotes
zijn al een dag of vier moeder, voor mij voelt het alsof ik een rol
als moeder speel. Ik weet dat je bij me hoort, troost je als vanzelf,
maar moeder... dat gevoel moet kennelijk groeien. Ik blijf naar je
kijken als je slaapt. Elke zucht is voor mij bijzonder. Lieve Juul,
wie je bent weet ik nog niet, ik hoop dat ik je goed zal leren kennen.
lees meer
|
|